Ισως αυτό το ποστάκι αφορά εσένα...

Η πελώρια λαχτάρα για αναγνώριση, πρόσληψη, αποδοχή, υπάρχει σε όλους μας - άλλοτε απροκάλυπτη, κι άλλοτε συγκαλυμμένη. Άλλοτε σε θανατηφόρες κι άλλοτε σε υπογλυκαιμικές δόσεις. Άλλοτε αφορά τους εκάστοτε μικρόκοσμούς μας, και άλλοτε στοχεύει στην απεραντοσύνη του σύμπαντος.Ακόμα κι όταν κατά βάθος ή ανοιχτά μισείς τον εαυτό σου άλλοτε για την κενοδοξία σου, άλλοτε για την αδράνειά σου, άλλοτε για ων ουκ έστιν αριθμός λόγους,πιστεύεις ότι θα υπάρξει κάποιος άλλος, που, έστω για λίγο, θα στραβωθεί και θα σε αγαπήσει, τόσο δα.Θα σε αγαπήσει, έστω για τα λάθη σου ή έστω για ποστάκια σου: ακίνδυνα, ανέξοδα, χωρίς πληγές.Τζάμπα αισθήματα προσφέρεις, τζάμπα αγάπη ζητάς.Από κει, μέχρι το σημείο η λαχτάρα σου αυτή να γίνεται αρρώστια, πυρετός, ο δρόμος έχει μάκρος.Κι ο πυρετός φέρνει καμιά φορά πικρία, χολή, βαριές κουβέντες, χτυπήματα κάτω από τη μέση. Καμιά φορά ο ίδιος ο πυρετός και η λαχτάρα ξεχνιούνται, όταν η πικρή γεύση σ' έχει καταπνίξει - όταν η μαυρίλα που κρύβεις μέσα σου σκεπάζει όλα τα άλλα, ακόμη και τη ματαιοδοξία σου.Θα πω κάτι σκληρό. Πιστεύω ότι αυτά που νιώθουμε αληθινά τα λέμε όταν είμαστε εκτός εαυτού. Τίποτα απ' όσα εκστομίζουμε πολύ περισσότερο απ' αυτά που γράφουμε, δε λέγεται χωρίς να υπάρχει κάπου, στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Δεν υπάρχει «δεν το εννοούσα». Αυτό πίστευες, απλά τόσο καιρό το κράταγες μέσα σου. Και σου βγήκε. Και δε γυρίζει πίσω.Η πικρή κουβέντα σφάζει. Γιατί η μπουνιά έρχεται από το ένστικτο. Η χολή από την ψυχή. Μονάδες είμαστε, που αναζητούμε απεγνωσμένα, με στατιστικές ή με κόντρες, να διαπιστώσουμε (και εν συνεχεία να διαδηλώσουμε) την αποδοχή μας... Να εισπράξουμε (ή να υποκλέψουμε) την αγάπη (ή και το μίσος) των άλλων. Ας αισθάνονται κάτι για μας, κι ας είναι ό,τι ναναι. Με κάθε μέσο και τίμημα. Και γιατί άραγε; Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Μήπως εδώ κρίνονται καριέρες και δεν το κατάλαβε κανείς; Μήπως σφαζόμαστε «για ένα πουκάμισο αδειανό;»... Μήπως γουστάρουμε περισσότερο τη σφαγή από το πουκάμισο;Μα από το αίμα της σφαγής λερώνονται όλοι. Κι ο νεκρός. Κι ο νικητής. Και το πουκάμισο. Όλοι.