εθνος ποιητών και εραστών ( σχόλιο στην ατζέντα της Γιούλας Ράπτη)

Προσφατα εκανα "delete" (μεταφορικα και κυριολεκτικα) σε καποιους που ανθησαν ματαιως. Το χερι μου σπανια το κινει η αληθινη συγκινηση, ομως κατι ξεθυμασμενο ερπει μεσα μου το τελευταιο διαστημα. Χωρις καλολογικα στοιχεια. Σχετικα προσφατο μελος του fb, τους τελευταιους εξι μηνες, εχω "δει" διαδικτυακους ανθρωπους να κοιτανε και να κανουν chat μεσα απ΄την ασφαλεια της κλειδαροτρυπας. Αναρωτιεμαι αν μπορει η χημεια ενωσης δυο βλεμματων να γεννησει το νεο ανθρωπο. Αν μπορει ο ανθρωπος να ζησει " τη γλυκυτερη πικρια ή την πικροτερη γλυκυτητα" κατα Τζιακομο. Αν μπορει να σχεδιασει το μελλον υπεκφευγοντας. Αν η κατινια εχει και τη φιλοσοφικη της πλευρα. Αν οσοι μιλουν τοσο πολυ για τον εαυτο τους ειναι losers. Αν αφηναν το σωμα τους ν'αποφασισει..Αν τα συμβολα λενε περισσοτερα απ'αυτα που συμβολιζουν. Αν οι προσωπικοτητες -οι γνησιες -ειναι οντως πολυτιμες, γιατι ειναι μοναδικες. Αν εσυ ο ιδιος βαζεις κανονες , αν λεω , μηπως αλυσοδενεσαι. Αν ειναι απαραιτητα μεγαλειωδες να υποφερεις για ενα μαλακα η μια μαλακισμενη. Αν εχεις το προσωπο που σου αξιζει. Μηπως αν αγγιζες, τα λογια ισως δεν εφταναν. Αν οσοι ειναι σιγουροι πολυ για τον εαυτο τους θελουν γιαουρτωμα. Αν η λεοντη του αγενους ειναι η ειλικρινεια. Αν τα πιο ισχυρα αισθηματα ειναι τελικα αντιδημοφιλη. Αν ο ερωτας ειναι μια κατασκευη. Αν οι αφορισμοι τελικα λενε το σωστο μηπως η ζωη κανει λαθος; Καθενας εχει το "προσωπο" που του αξιζει. Ισως αυτη την ωρα που "μιλαμε" καποιοι "αργοπεθαινουν" η εχουν ηδη πεθανει και δεν το εχουν παρει ειδηση. Ισως παλι η αληθινη ελευθερια , τους εξαγριωνε. Ολοι ειμαστε ολα. Πολλοι αφησαν τα "πρεπει" να τους στεγνωσουν. Και τους στεγνωσαν τοσο πολυ που τους αποκαθηλωσαν. Ξερω οτι εκει εξω πολλοι θα διαβασουν το σχολιο "κρυφα". Λιγοι θα κανουν "like" . Καποιοι ισως σχολιασουν. Δανειζομαι και αφιερωνω σε ολους αυτους που τις νυχτες ανοιγουν παραθυρο στην κρεβατοκαμαρα τους, μπας και ανανεωθουν ο αερας και η παγωνια που επικρατει στα κρεβατια τους, μπας και ζησουν λιγες στιγμες χωρις η συνειδηση τους να εχει βαρος, μπας και αφησουν τα ρουχα τους λιγο να τσαλακωθουν.., τη θεικη φραση ενος ανωνυμου: " Εαυτε μου, γιατι ενοχλεισαι που η ζωη σου δεν εχει πια εκπληξεις; Εσυ δεν ησουν που επεδιωκες ανεκαθεν να εισαι για ολα σιγουρος;"