Ισως αυτό το ποστάκι αφορά εσένα...

Η πελώρια λαχτάρα για αναγνώριση, πρόσληψη, αποδοχή, υπάρχει σε όλους μας - άλλοτε απροκάλυπτη, κι άλλοτε συγκαλυμμένη. Άλλοτε σε θανατηφόρες κι άλλοτε σε υπογλυκαιμικές δόσεις. Άλλοτε αφορά τους εκάστοτε μικρόκοσμούς μας, και άλλοτε στοχεύει στην απεραντοσύνη του σύμπαντος.Ακόμα κι όταν κατά βάθος ή ανοιχτά μισείς τον εαυτό σου άλλοτε για την κενοδοξία σου, άλλοτε για την αδράνειά σου, άλλοτε για ων ουκ έστιν αριθμός λόγους,πιστεύεις ότι θα υπάρξει κάποιος άλλος, που, έστω για λίγο, θα στραβωθεί και θα σε αγαπήσει, τόσο δα.Θα σε αγαπήσει, έστω για τα λάθη σου ή έστω για ποστάκια σου: ακίνδυνα, ανέξοδα, χωρίς πληγές.Τζάμπα αισθήματα προσφέρεις, τζάμπα αγάπη ζητάς.Από κει, μέχρι το σημείο η λαχτάρα σου αυτή να γίνεται αρρώστια, πυρετός, ο δρόμος έχει μάκρος.Κι ο πυρετός φέρνει καμιά φορά πικρία, χολή, βαριές κουβέντες, χτυπήματα κάτω από τη μέση. Καμιά φορά ο ίδιος ο πυρετός και η λαχτάρα ξεχνιούνται, όταν η πικρή γεύση σ' έχει καταπνίξει - όταν η μαυρίλα που κρύβεις μέσα σου σκεπάζει όλα τα άλλα, ακόμη και τη ματαιοδοξία σου.Θα πω κάτι σκληρό. Πιστεύω ότι αυτά που νιώθουμε αληθινά τα λέμε όταν είμαστε εκτός εαυτού. Τίποτα απ' όσα εκστομίζουμε πολύ περισσότερο απ' αυτά που γράφουμε, δε λέγεται χωρίς να υπάρχει κάπου, στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Δεν υπάρχει «δεν το εννοούσα». Αυτό πίστευες, απλά τόσο καιρό το κράταγες μέσα σου. Και σου βγήκε. Και δε γυρίζει πίσω.Η πικρή κουβέντα σφάζει. Γιατί η μπουνιά έρχεται από το ένστικτο. Η χολή από την ψυχή. Μονάδες είμαστε, που αναζητούμε απεγνωσμένα, με στατιστικές ή με κόντρες, να διαπιστώσουμε (και εν συνεχεία να διαδηλώσουμε) την αποδοχή μας... Να εισπράξουμε (ή να υποκλέψουμε) την αγάπη (ή και το μίσος) των άλλων. Ας αισθάνονται κάτι για μας, κι ας είναι ό,τι ναναι. Με κάθε μέσο και τίμημα. Και γιατί άραγε; Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Μήπως εδώ κρίνονται καριέρες και δεν το κατάλαβε κανείς; Μήπως σφαζόμαστε «για ένα πουκάμισο αδειανό;»... Μήπως γουστάρουμε περισσότερο τη σφαγή από το πουκάμισο;Μα από το αίμα της σφαγής λερώνονται όλοι. Κι ο νεκρός. Κι ο νικητής. Και το πουκάμισο. Όλοι.

εθνος ποιητών και εραστών ( σχόλιο στην ατζέντα της Γιούλας Ράπτη)

Προσφατα εκανα "delete" (μεταφορικα και κυριολεκτικα) σε καποιους που ανθησαν ματαιως. Το χερι μου σπανια το κινει η αληθινη συγκινηση, ομως κατι ξεθυμασμενο ερπει μεσα μου το τελευταιο διαστημα. Χωρις καλολογικα στοιχεια. Σχετικα προσφατο μελος του fb, τους τελευταιους εξι μηνες, εχω "δει" διαδικτυακους ανθρωπους να κοιτανε και να κανουν chat μεσα απ΄την ασφαλεια της κλειδαροτρυπας. Αναρωτιεμαι αν μπορει η χημεια ενωσης δυο βλεμματων να γεννησει το νεο ανθρωπο. Αν μπορει ο ανθρωπος να ζησει " τη γλυκυτερη πικρια ή την πικροτερη γλυκυτητα" κατα Τζιακομο. Αν μπορει να σχεδιασει το μελλον υπεκφευγοντας. Αν η κατινια εχει και τη φιλοσοφικη της πλευρα. Αν οσοι μιλουν τοσο πολυ για τον εαυτο τους ειναι losers. Αν αφηναν το σωμα τους ν'αποφασισει..Αν τα συμβολα λενε περισσοτερα απ'αυτα που συμβολιζουν. Αν οι προσωπικοτητες -οι γνησιες -ειναι οντως πολυτιμες, γιατι ειναι μοναδικες. Αν εσυ ο ιδιος βαζεις κανονες , αν λεω , μηπως αλυσοδενεσαι. Αν ειναι απαραιτητα μεγαλειωδες να υποφερεις για ενα μαλακα η μια μαλακισμενη. Αν εχεις το προσωπο που σου αξιζει. Μηπως αν αγγιζες, τα λογια ισως δεν εφταναν. Αν οσοι ειναι σιγουροι πολυ για τον εαυτο τους θελουν γιαουρτωμα. Αν η λεοντη του αγενους ειναι η ειλικρινεια. Αν τα πιο ισχυρα αισθηματα ειναι τελικα αντιδημοφιλη. Αν ο ερωτας ειναι μια κατασκευη. Αν οι αφορισμοι τελικα λενε το σωστο μηπως η ζωη κανει λαθος; Καθενας εχει το "προσωπο" που του αξιζει. Ισως αυτη την ωρα που "μιλαμε" καποιοι "αργοπεθαινουν" η εχουν ηδη πεθανει και δεν το εχουν παρει ειδηση. Ισως παλι η αληθινη ελευθερια , τους εξαγριωνε. Ολοι ειμαστε ολα. Πολλοι αφησαν τα "πρεπει" να τους στεγνωσουν. Και τους στεγνωσαν τοσο πολυ που τους αποκαθηλωσαν. Ξερω οτι εκει εξω πολλοι θα διαβασουν το σχολιο "κρυφα". Λιγοι θα κανουν "like" . Καποιοι ισως σχολιασουν. Δανειζομαι και αφιερωνω σε ολους αυτους που τις νυχτες ανοιγουν παραθυρο στην κρεβατοκαμαρα τους, μπας και ανανεωθουν ο αερας και η παγωνια που επικρατει στα κρεβατια τους, μπας και ζησουν λιγες στιγμες χωρις η συνειδηση τους να εχει βαρος, μπας και αφησουν τα ρουχα τους λιγο να τσαλακωθουν.., τη θεικη φραση ενος ανωνυμου: " Εαυτε μου, γιατι ενοχλεισαι που η ζωη σου δεν εχει πια εκπληξεις; Εσυ δεν ησουν που επεδιωκες ανεκαθεν να εισαι για ολα σιγουρος;"

μασάζ, μέντιουμ, αρωματοθεραπεία, και άλλες πλαστικές άγκυρες στιγμιαίας βεβαιότητας...

με τραβάνε οι όμορφες πέτρες στη βιτρίνα ενός μαγαζιού και μπαίνω να τις χαζέψω. Η πωλήτρια με πλησιάζει και περιμένω να ακολουθήσει η συνήθης στιχομυθία: “Χρειάζεστε βοήθεια σε τίποτα;” “Οχι, ευχαριστώ, απλώς κοιτάζω”, “Πολύ καλά, το όνομά μου είναι τάδε, φωνάξτε με αν χρειαστείτε οτιδήποτε”. Αντ’ αυτού την ακούω να μου λέει: “Πού βρίσκεστε αυτή τη στιγμή στη ζωή σας και πού θέλετε να πάτε;” Την κοιτάζω καλά-καλά. “Πολύ βαθιά ερώτηση για Πέμπτη βράδυ!”, της απαντάω γελώντας. Επιμένει να μου κάνει το τεστ των ενεργειακών κέντρων που θα μας αποκαλύψει ποιο απ’ όλα “πάσχει” και ποια πέτρα πρέπει να αγοράσω, για να το εξισορροπήσω. Είναι συμπαθητική και την αφήνω να παίξει βάζοντάς με να κρατάω διάφορες πέτρες. Παρ’ όλο που ακολουθώ πιστά τις οδηγίες της, βλέπει το δύσπιστο μειδίαμά μου που δεν πασχίζω να κρύψω. Αφού ολοκληρώνει το τεστ, μου ανακοινώνει με γλυκιά συγκατάβαση πως το πρόβλημά μου είναι πως σκέφτομαι πολύ με το μυαλό και δεν εμπιστεύομαι το ένστικτό μου. Αποσύρεται μπροστά στα ράφια, για να συγκεντρωθεί και να διαλέξει την κατάλληλη πετρούλα που θα με σώσει. Μετά από λίγα λεπτά προσήλωσης επιστρέφει με το εύρημά της. Την αγοράζω γιατί είναι πολύ όμορφη. Αποχαιρετώντας με η πωλήτρια μου σφίγγει δυνατά το χέρι, με κοιτάζει με ένα βλέμμα κατανόησης και ενθάρρυνσης και με διαβεβαιώνει πως έχω ελπίδα και πως είμαι στο σωστό δρόμο…!